وبلاگ شخصی مهران مافی

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم ... 
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم.....

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند!!

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم ، کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

سکوت پر ، بهتر از فریاد تو خالیست

سکوتی را که یک نفر بفهمدش بهتر از هزار فریادی است که هیچ کس نفهمدش

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد!

بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه !

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه!

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم!

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن

بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم ۱ ساعت بعد از یادمون میرفت

بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم

بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه!

بچه که بودیم آرزمون بزرگ شدن بود

بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم

بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم به بچگی!

بچه بودیم درد دل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند

بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم … هیچ کس نمی فهمد!

بچه که بودیم ، بچه بودیم....

بزرگ که شدیم ، بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه هم نیستیم